|
معمولاً آرد آش، یا پول خرید آرد را زنان در شب سه‌شنبه با گدایى از 7 خانه که در آن زنى به نام فاطمه باشد، به دست مى‌آورند. بُنشَن و مواد آش را هم از دکانهای سرگذر و محله مى‌خرند. آرد را در سینى یا بشقابى مى‌ریزند و در همان شب سه‌شنبه همراه با شمع یا چراغى افروخته در اتاقى روی سفرة نذری مى‌گذارند و در اتاق را مى‌بندند. سپیده دم روز سه‌شنبه در اتاق را مى‌گشایند و آرد را که مى‌پندارند ام البنین تبرک کرده، بر مى‌دارند و خمیر مى‌کنند و از آن اُماج (دانه‌هایى گرد به شکل و اندازة ماش) و یا رشته درست مى‌کنند و در آش نذری مى‌ریزند. کسانى که حلوا یا کاچى نذر کرده‌اند، آرد را با آب و روغن و زعفران و شکر یا عسل مى‌آمیزند و حلوا و کاچى مى‌پزند. خراسانیها با مقداری از این آرد چند قرص نان هم به نام کُماج روی ساج مى‌پزند. آش و حلوای نذری را کاسه کاسه و بشقاب بشقاب میان خویشان و همسایگان پخش مى‌کنند، یا در سفرة نذری ام البنین که خود یا دیگران انداخته‌اند، مى‌گذارند. در خراسان آش اُماج کُماج را با چند شمع روی سفره مى‌چینند. وقتى همةزنان پای سفره نشستند، آتو روضه مى‌خواند و 7 آیه از آیه‌های سورة یس را که مخصوص سفرة ام البنین است، قرائت مى‌کند.
زنان پس از خواندن هر آیه، یک صدا مى‌گویند: السلام علیک یا امیرالمؤمنین. دختر نابالغى به نام فاطمه نیز که پای سفره و رو به قبله نشسته است، پس از هر آیه مقداری آش را با قاشقى که در دست دارد، از کاسه‌اش بر مى‌دارد و در بشقابى مى‌ریزد و در آخر آش را در کاسه برمى‌گرداند. پس از پایان خواندن دعا و اوراد، آش را در بشقابهایى مى‌ریزند و میان زنان مجلس پخش مى‌کنند (برای آگاهى بیشتر، نک: همو، 28-32). | 
